[QZGS One-shot][เยี่ยซิวxหลานเหอ] V A C A N T ♥

 

“V A C A N T ♥”

 

Quanzhigaoshou (เทพยุทธ์เซียน Glory/The King’s Avatar/Master of Skill) One-shot Fan-fiction
Pairing: 叶蓝/葉藍 เยี่ยหลาน (เยี่ยซิวxหลานเหอ)

 

**Warning**
– แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้มาจากจินตนาการ (มโน) ของผู้แต่งแฟนฟิคชั่นทั้งสิ้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนิยายต้นฉบับแต่อย่างใด
– แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นคู่ “เยี่ยซิว x หลานเหอ” นะคะ ใครที่ไม่ชอบคู่นี้ กรุณาหลีกเลี่ยงค่ะ
– Spoiler Warning ไม่ถึงกับสปอยล์มาก แต่เพื่อความเข้าใจมากขึ้น ควรอ่านนิยายต้นฉบับให้ถึงบทที่ 359 (เล่ม 6) ก่อนค่ะ
– (คิดว่าน่าจะ) OOC (Out of Character) ค่ะ
– เซตติ้งของเรื่อง: สมมุติว่าสองคนนี้คบกันแล้ว สรรพนามที่ใช้ เราให้เยี่ยซิวเรียกหลานเหอว่า “นาย” นะคะ (แต่หลานเหอยังใช้ “ผม-คุณ” เหมือนเดิม)
– มีฉากนัวเนีย นัวเนีย นัวเนีย นิดหน่อยค่ะ

 

เพราะฝ่ายตรงข้ามมาเยือนถิ่นหลานอวี่วันนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนจะบินกลับเมือง H หลังจากโดนรบเร้าจากทุกช่องทาง ตั้งแต่แชตในเกม โปรแกรมสนทนา QQ ตลอดจนทางโทรศัพท์มือถือ ในที่สุดหลานเหอก็ยอมรับนัดกินข้าวกับอีกฝ่ายหลังเลิกงาน

…ใครจะไปคิด ว่าหลังจากเสร็จธุระ พอออกจากสโมสรมาเจอหน้ากัน จะถูกอีกฝ่ายมองตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาวังเวงเคว้งคว้างเช่นนี้

“ไฮ” เสียงเนือยของเยี่ยซิวเอ่ยทักทาย พร้อมกันนั้นสายตาว่างเปล่าดุจปลาตายก็มองกวาดบนกวาดล่างอีกทีหนึ่ง

“มองแบบนั้นหมายความว่าไง! มีอะไรอยากพูดก็พูดมา” หลานเหอเอ่ยขึ้น เขาทนสายตาแบบนี้ไม่ได้จริงๆ

การถูกผู้ชายหน้าโทรมๆ แต่งตัวมอซอ โชยกลิ่นบุหรี่เหม็นหึ่งคนนี้มองด้วยสายตาเหมือนตนเป็นตัวประหลาด เป็นเรื่องเสียหน้ายิ่งกว่าเสียหน้า เขาแค่ยอมอ่อนใจให้หน่อยเดียว คนเซ้าซี้อยากนัดกินข้าวก็ไม่ใช่เขา แล้วทำไมพอมาเจอกัน อีกฝ่ายกลับทำหน้าเหมือนไม่อยากเจอเสียนี่

เยี่ยซิวไม่ได้ตอบคำถามในทันที พอหลานเหอเดินมาถึงก็พาดแขนกอดคออีกฝ่าย ปล่อยให้หลานเหอเป็นคนนำ พวกเขาตกลงกันแล้วว่าคราวนี้จะให้เจ้าถิ่นเป็นคนพาไปร้านแนะนำเจ้าประจำ

“นายเลี้ยงใช่มะ”

“มีงี้ที่ไหนตื๊อให้คนเขาออกมาหาแล้วยังจะให้เลี้ยงข้าวด้วย!” หลานเหอโวย

เยี่ยซิวหัวเราะเหอะๆ หลานเหอไม่รู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายเอาจริงหรือแค่พูดเล่นๆ ตนเอาเงินมาพอหรือเปล่านะ? มานึกอยากเช็กกระเป๋าสตางค์ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว

ไม่สิ! เยี่ยซิว อีกฝ่ายคือเยี่ยซิวเชียวนะ รวยก็รวยกว่าเขา อายุก็มากกว่าเขา เยี่ยซิวเป็นถึงนักกีฬากลอรี่มืออาชีพ ส่วนตัวเขาเป็นพนักงานกินเงินเดือน เรื่องอะไรเขาจะต้องยอมเลี้ยงข้าวทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายโดนเรียกออกมาหาด้วย

ถ้ายอมให้ครั้งหนึ่งแล้วคงโดนรีดไถไปตลอดชีวิตกันพอดี! คิดได้แล้วหลานเหอก็ชะงักมือที่กำลังแตะกระเป๋าสตางค์ของตนทันที

“ลูกพี่หลานเหอนี่ช่างสมเป็นลูกพี่หลานเหอจริงๆ”

“ไม่ต้องมายกยอปอปั้นเพื่อให้ผมเลี้ยงข้าวให้เลย”

“เปล่า ฉันแค่จะบอกว่านายแต่งตัวมีเอกลักษณ์ดี”

“หือ?”

วันนี้หลานเหอปรากฏตัวในสภาพชุดทำงาน ปกติในสายงานประเภทนี้ไม่ค่อยเคร่งเรื่องเครื่องแบบ โดยเฉพาะพนักงานที่ทำงานในเกม ในวันที่ต้องเข้าสโมสรหรือที่ทำการกิลด์ ขอแค่เพียงแต่งตัวให้สุภาพ ถูกที่ถูกเวลาก็พอ

หลานเหอเลือกใช้เสื้อยืดขาวมีลายกราฟิกสีฟ้าสดใส สกรีนเป็นชื่อสโมสรหลานอวี่ตรงกลางอก แสดงตัวเป็นผู้สนับสนุนสโมสรสังกัดของตนอย่างเต็มที่ และเพราะเมื่อครู่เขาทำท่าจะหยิบกระเป๋าสตางค์นี่เอง เยี่ยซิวจึงสังเกตเห็นที่ห้อยโทรศัพท์มือถือที่เป็นรูปโลโก้สโมสรหลานอวี่ของเขาด้วย

“ดูนี่สิ เสื้อก็หลานอวี่ นาฬิกาข้อมือก็หลานอวี่ แม้แต่ที่ห้อยมือถือ…ก็ยังเป็นหลานอวี่ อ้อ ชื่อก็ยังชื่อหลานเหออีก ต่อให้ไม่เคยเจอกันมาก่อน ใครมองมาก็ต้องเดาออกว่าติ่งหลานอวี่ขนาดนี้ ต้องเป็นลูกพี่หลานเหอแน่นอน”

“แน่นอน เพราะทั้งตัวและหัวใจผมยกให้หลานอวี่ไปหมดแล้ว” หลานเหอไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าอาย กลับน่าภาคภูมิใจเสียอีก ที่ตนได้เป็นส่วนหนึ่งของความยิ่งใหญ่ในสโมสรเจ้าถิ่นซึ่งเคยครองตำแหน่งแชมป์สมาพันธ์ลีกกลอรี่อาชีพมาแล้ว แม้จะเป็นตัวตนที่ไม่ยิ่งใหญ่ไปกว่าเทพเยี่ยคนข้างๆ แต่ก็เป็นสิ่งที่หลานเหอยืดอกได้อย่างเต็มภาคภูมิ

“หืม? จริงเหรอ?”

“จริง เป็นหลานอวี่เต็มตัวเสียจนไม่มีที่ว่างให้กับสโมสรเกิดใหม่บางสโมสรเลยด้วยซ้ำ” หลานเหอยักไหล่

อยู่นอกเกม ยอดฝีมือก็เป็นแค่ปุยเมฆ เมื่ออยู่ที่นี่ เมืองก็เมืองของเขา ถิ่นก็ถิ่นของเขา หลานเหอรู้ว่าอย่างน้อยๆ ก็ไม่มีทางโดนเยี่ยซิวพาลพาโลใส่ปะทะเวหางัดลอยด้วยเหตุผลไร้สาระแบบตอนอยู่ในเกมแน่

“แย่จังนะ…”

โดยไม่ทันให้ตั้งตัว เดินต่ออีกไม่ถึงสองก้าว เยี่ยซิวที่กอดคอเขาอยู่ก็เซถลาออกมาข้างหน้า คล้ายกับจะล้มทิ่มลง หลานเหอสะดุ้งตกใจ รีบคว้าจับแล้วประคองไหล่อีกฝ่ายเอาไว้

“คุณ! คุณ! …อย่าบอกนะว่านี่คุณอดนอนอีกแล้ว!?”

เยี่ยซิวไม่ลุกขึ้น ซ้ำยังยิ่งทิ้งน้ำหนักลงบนตัวหลานเหอ ทีแรกหลานเหอยังแตกตื่นลนลาน แต่พอรู้ว่าสองมือของอีกฝ่ายเลื้อยอ้อมมากอดเอวของตนด้วย ก็รู้ตัวแล้วว่าเสียเวลาเป็นห่วงฟรีจริงๆ

“นี่นึกจะทำอะไรกลางถนนก็ทำเหรอ! ออกไปเดี๋ยวนี้!” หลานเหอตะโกนด่า พลันเปลี่ยนมาดันศีรษะของเยี่ยซิวที่เริ่มกอดแล้วมุดเอาๆ แต่พบว่ายิ่งผลักยิ่งดัน ตัวเขาก็ยิ่งโดนเยี่ยซิวโถมน้ำหนักเข้าใส่มากขึ้น ดันไปดันมาก็พบว่าหลังของตนชนกำแพงเสียแล้ว

พอแอบเอี้ยวตัวมองหาทางหนีทีไล่ หรืออย่างน้อยๆ ก็คาดหวังว่าใครสักคนอาจเดินออกจากสโมสรมาทางเดียวกันพอดี คงจะช่วยดึงไอ้มหาเทพตัวเกาะแกะนี่ออกไปได้บ้าง ก็เจอ…

ก็เจอเสาไฟต้นเบ้อเริ่มบังสายตาอยู่

หลานเหอไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ยอดฝีมือแค่ปุยเมฆอะไรกัน …แม้กระทั่งในชีวิตจริง เยี่ยซิวจะทำอะไรก็เหมือนคำนวณล่วงหน้าเอาไว้หมดแล้ว ตัวเขามีทางเลือกให้หนีไปทางไหนบ้างนั้น เยี่ยซิวรู้ดีกว่าตัวเขาเองเสียอีก

ถึงตอนนี้ แม้หลานเหออยากร้องไห้ก็ไม่มีน้ำตา เขาแทบจะเห็นภาพตัวเองในเกมที่กำลังเดินผายผึ่งในถิ่นกิลด์หลานซีเก๋อ อาจหาญกล้าท้าทายจวินม่อเซี่ยว จากนั้นก็โดนฝ่ามือโรยบุปผาซัดเข้ามุมไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัว แถมอีกฝ่ายยังใช้ประโยชน์จากข้อได้เปรียบทางสถานที่อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วยให้ดูเลยเสียด้วย ทำไมน่ะหรือ? อ๋อ เพราะตัวจริงของอีกฝ่ายเป็นถึงเจ้าของฉายาตำราสอนแห่งกลอรี่ไง มีซอกมุมไหนในกลอรี่ที่ตำราสอนไม่รู้จักบ้าง

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเองและพรรคพวกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วเขาไม่ได้นับ กระทั่งในตอนนี้ เหตุการณ์คล้ายกันก็กำลังลามมายังชีวิตจริงของเขาด้วย ไม่ใช่แค่ในถิ่นหลานซีเก๋อ แต่เป็นกลางถิ่นหลานอวี่เลยทีเดียว

พอคิดไปคิดมาอีกที ถิ่นสโมสรหลานอวี่นี้เป็นสถานที่ใหม่สำหรับมหาเทพเยี่ยชิวเสียเมื่อไหร่ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เยี่ยซิวเคยมาแข่งที่สโมสรหลานอวี่ตั้งกี่ครั้ง แม้ไม่อาจเทียบเท่ากับตัวเขาที่ทำงานประจำเข้าออกที่นี่บ่อยๆ แต่สถานที่นี้ก็ไม่ใช่ที่แปลกถิ่นสำหรับเยี่ยซิวอย่างแน่นอน

หลานเหออยากร้องไห้จริงๆ แล้ว! น่าอดสู น่าอดสูเหลือเกิน!

“ชู่วส์ เบาหน่อย กำลังพิสูจน์อยู่” เสียงอู้อี้ดังมาจากศีรษะที่แนบอกของเขาอยู่

“พิสูจน์อะไร!” หลานเหอกัดฟันกรอด เยี่ยซิวไม่ตอบ

ในเมื่อเยี่ยซิวไม่ตอบ เขาจึงต้องพยายามขบคิดเองคนเดียวว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรในสถานการณ์วายป่วงเช่นนี้

แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว หลานเหอโดนจู่โจมไม่ทันให้ตั้งตัว ในขณะที่เขากำลังตกใจ ก็โดนดันเข้ามุมไม่ให้เหลือทางหนี ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในเวลาหลักวินาที แค่รวบรวมสติให้อยู่กับเนื้อกับตัวยังทำได้ยาก ไม่ต้องพูดถึงการรวบรวมสมาธิเพื่อคิดพิจารณาหาเป้าหมายของอีกฝ่ายเลย

จะอย่างไรก็เถอะ…เข้ามาใกล้แบบนี้ไม่ดีเลย หลานเหอคิด

ถ้าปล่อยให้เข้ามาใกล้ขนาดนี้ เขากลัวว่ามหาเทพเยี่ยซิวผู้มีความรอบรู้มากมาย จะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวของตน แล้วจะอ่านออกรู้ทันว่าตนคิดอะไรอยู่…

หืม…เสียง…เสียงหัวใจ!?

เสียงหัวใจ!

 

“แน่นอน เพราะทั้งตัวและหัวใจผมยกให้หลานอวี่ไปหมดแล้ว”

 

แย่แล้ว

แย่แล้ว

ก็ไอ้นี่แหละเป้าหมายที่อีกฝ่ายต้องการจะพิสูจน์!

ในที่สุดหลานเหอก็คิดออกแล้ว สิ่งที่เยี่ยซิว “กำลังพิสูจน์” ที่ว่า ก็คือ “เสียงหัวใจ” ของตนนี่เอง

ไอ้หมอนี่ แม้แต่เรื่องแค่นี้ก็ยังจะเอาชนะคะคานให้ได้เรอะ หลานเหออดโอดครวญในใจไม่ได้

ทว่าเมื่อรู้ตัวแล้วก็ยิ่งมีแรงฮึด เพราะเรื่องแบบนี้ถึงเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ยอมให้อีกฝ่ายรู้ไม่ได้ หลานเหอจึงรวบรวมแรงพยายามดันหัวเยี่ยซิวออกอย่างสุดกำลัง พอดีกับที่อีกฝ่ายยกศีรษะขึ้น ยอมเลิกนัวเนียเขาแล้วในที่สุด

เยี่ยซิวหัวยุ่งไปหมด ผมที่แต่เดิมก็ไม่ค่อยได้เซตอยู่แล้ว ร่วงตกลงมาปรกหน้าปรกตา

พอหลานเหอผ่อนแรง เปลี่ยนมาตีสีหน้าเคร่งขรึมดุดันเตรียมจะเอาเรื่อง เยี่ยซิวก็จ้องเขากลับผ่านม่านเส้นผมที่ปรกตาอยู่

จากนั้นก็ยิ้ม

“ก็ยังมีที่ว่างสำหรับเกอนี่นา เสี่ยวหลานขี้โม้”

ใครเสี่ยวหลาน ใครเสี่ยวหลาน! เสี่ยวหลาน…หลานเหอร้องในใจ พลางดึงแขนของอีกฝ่ายที่ลอบกอดเอวของตนตั้งแต่เมื่อครู่ออก

“ที่หัวใจผมเต้นแรง ไม่ได้เป็นเพราะเป็นคุณเลยสักนิด! แค่ผมแค่ตกใจที่อยู่ๆ คุณก็พุ่งเข้ามาใส่…”

“อ้อ? งั้นหรอกเหรอ งั้นไว้ลองใหม่คราวหน้าก็ได้”

“คราวหน้าอะไร! ยังจะมีคราวหน้าอีก!? ผมไม่มีคราวหน้าให้คุณแล้ว!”

เยี่ยซิวเพียงแต่หัวเราะ

หลานเหอรู้ตัวว่าขณะนี้ใบหน้าของตนคงแดงไปหมดแล้ว

ส่วนเสียงหัวใจ…ของพรรค์นี้มันควบคุมกันได้เสียที่ไหน

เสียงหัวใจมีแต่เต้นแรงขึ้น แรงขึ้น อย่างที่หลานเหอไม่อาจควบคุมได้

เช่นเดียวกับที่เขาควบคุมตัวเองไม่ให้เผื่อที่ว่างในใจ ไว้ให้ผู้ชายหน้าโทรมๆ แต่งตัวไม่ได้เรื่อง ทั้งเนื้อทั้งตัวโชยกลิ่นบุหรี่หึ่ง แถมยังชอบรีดไถให้ตนเลี้ยงข้าวคนนี้

…ไม่ได้เลยสักที

 

+++
END
02/10/2016

 

Talk Time:

เหล่าหลานอ้า~ เสี่ยวหลานอ้า~ *แซววนไป*

สวัสดี นี่เราเองนะ แมลงปอยิ้มจากเรือเชอหลานไง เรา…อยู่ๆ ก็ขึ้นเรือเยี่ยหลานซะงั้นนน โฮ

ถ้าใครเคยอ่านฟิค เรื่องหนักใจ (มาก) ของนายเรือผูก เรื่องที่แล้วโน้น น่าจะพอเดาได้ว่าถึงเราจะเป็นเชอหลาน แต่ก็ยังแอบชิปเยี่ยหลานอ่อนๆ มาวันนี้มันไม่อ่อนแล้วค่า T [] T ฮือ อ่านๆ ไปนี่โดนพายุซัดรุนแรงเหลือเกิน จากเดิมที่คิดว่าชิปขำๆ พอ วันนี้จับไม้แจวจริงจังเบอร์เดียวกับฟิคเชอหลานเลย 5555

ฟิค V A C A N T ♥ (← จริงๆ อยากให้มันเป็นฟอนต์ยูนิโค้ดหัวใจดำๆ อันโตอะ แต่พอดูในมือถือ มันกลายเป็นหัวใจสีแดงซะงั้น เลยต้องเปลี่ยนมาใช้หัวใจเล็กแทน ฮรึก เสียใจ ; – ;) เรื่องนี้ ได้แรงบันดาลใจหนักมากมาจากภาพบนกู๊ดส์ออฟิเชียลแสตนดี้อะคริลิกหลานเหอค่ะ เราโมเอ้มากกก ที่น้องหลานแสดงความเป็นติ่งหลานอวี่เต็มตัว แต่งตัวเป็นหลานอวี่ทั้งตัวอะ แง ข่นบ้า น่ารัก

Thank you very much 💙@Nidneenunnonnai

ขอบคุณสำหรับเสบียงค่ะ pic.twitter.com/3mAP8XBQ3p

— MPY Kingdom (@poryimkingdom) September 30, 2017

↑ อะคริลิกหลานเหอหน้าตาเป็นหยั่งเง้!

ตอนนั่งดูภาพรีวิวอะคริลิก (ของคนอื่น 555+ ตอนนั้นชิ้นของตัวเองยังไม่มาไทย ก็ส่องดูจากรีวิวของคุณแป้งเจ้าเดิมนั่นเอง) เพิ่งเห็นว่าน้องมีที่ห้อยมือถือหลานอวี่ด้วย คำพูดนี้ก็แว่บเข้ามาในหัว

“เพราะทั้งตัวและหัวใจผมยกให้หลานอวี่ไปหมดแล้ว”

โอ้โห พี่เยี่ยอย่าไปยอมค่ะ จัดการเลย 5555+ (ใช่ค่ะ ชื่อแรกที่เข้ามาในหัวคือพี่เยี่ยนั่นแหละค่ะ)

ฮือ แกร เยี่ยหลานมันโมเอะจริงๆ นะ พักนี้เราหมกมุ่นจนเผลอเรียกอะคริลิกหลานเหอ ว่าอะคริลิกเยี่ยหลานเลยแหละ ฮรึก

ด้วยรัก จากปอยิ้มคนเดิม เพิ่มเติมคือเดินมาขึ้นเรือเยี่ยหลาน